Tutti conosciamo gli effetti meravigliosi che gli alberi hanno su di noi. Personalmente, sto lavorando con loro da tantissimi anni ormai, viaggiando per incontrare i loro Spiriti, facendo le offerte, chiedendo il loro aiuto e guida.
Una delle prime lezioni che ho ricevuto da loro tantissimo tempo fa diceva: “Per lavorare con noi devi riconoscere ed onorare il tuo Albero Sacro. Sei esattamente come noi, noi sentiamo la tua connessione ed è per questo che ti stiamo parlando, ma tu non sei ancora pienamente consapevole di chi tu sia davvero. Non conosci ancora le tue radici, non riconosci appieno i tuoi antenati, né li onori. Noi tutti sappiamo chi siamo, conosciamo le nostre radici, ecco perché la nostra connessione è così forte. Fino a quando non riconoscerai coloro che hanno vissuto prima di te, la tua connessione sarà molto limitata.”
Riconoscente per il loro consiglio e lezione, ho continuato i viaggi sciamanici per imparare da loro il più possibile.
Tante cose sono accadute nel frattempo, continuano ad accadere ed ho appreso moltissime lezioni personali.
Qui sotto vorrei condividere con voi una delle mie storie personali di qualche anno fa:

La salute di mia madre non è più come prima. Ha avuto alcune operazioni importanti nella sua vita, ha subito anche un ictus. Tra un mese compirà 80 anni.
Un giorno ricevetti una telefonata da mia sorella con l’informazione che nostra madre era stata portata all’ospedale con urgenza.
Febbre alta, vomito, diarrea. Le fu diagnosticata una Sepsi con previsioni assolutamente non ottimistiche. Organizzai tutto nel miglior modo possibile, però il primo volo per la Polonia era solo due giorni più tardi. Durante quei due giorni pregai gli Spiriti affinché me la facessero incontrare ancora nel suo corpo fisico. Quando finalmente arrivai all’ospedale, mia Mamma stava dormendo già da due giorni, senza svegliarsi, era così stanca e il suo corpo era esausto. Eravamo in tre: io, mia sorella e mia nipote. In quel preciso momento compresi di avere due scelte: potevo mettermi seduta e disperarmi insieme a loro, oppure potevo tentare di fare qualcosa. Non è facile per nessuno evitare di soffrire quando si tratta dei propri famigliari più vicini e cari. Ho detto loro di tenere gli eventuali visitatori fuori dalla stanza. Non c’era tempo né per domande, né per risposte: avremmo parlato più tardi.
Era Gennaio, pieno inverno. Mi misi in piedi vicino al suo letto e guardai fuori dalla finestra. Il paesaggio era tutto bianco, pieno di neve e la mia vista si soffermò su un albero spoglio. Un albero solitario. Mi misi in connessione con lui e mi rivolsi a lui con tutto il mio cuore: “Noto la tua bellezza, so che stai riposando ora, fiorirai di nuovo a primavera. Sei così possente e duraturo, nonostante ora sembri nudo. Mi dispiace disturbare il tuo sonno e il tuo riposo, mi aiuti ad aiutare mia madre, per favore?”. E chiusi gli occhi. Sentii la connessione con l’albero, con le sue radici, percepii l’energia fluire nel suo tronco dalla Terra verso l’Universo, sentii la sua forza vitale. Diventai un albero anche io… Percepii le radici di mia madre raggiungere le mie, sentii la sua forza pulsare ancora in lei. Diventammo entrambe un fascio di luce. Di luce e di amore. Non c’era più mia madre, non c’ero più io. Non c’era l’albero né noi: eravamo tutti un’unica forza, un’unica vita… Stavamo pulsando insieme seguendo un unico ritmo del cuore di nostra Madre Terra…
Mia sorella mi disse poi che ero rimasta così per circa mezz’ora e mia nipote vide un alone di luce attorno a me. Chissà….. L’unica cosa che so è che, circa un’ora più tardi nostra madre aprì gli occhi, riconoscendomi e chiedendo cosa stessi facendo là. Abbiamo riso e pianto contemporaneamente.
Una settimana dopo la sua convalescenza era terminata e tornammo a casa.
Per ringraziare l’albero del suo aiuto, portai alcune uova sode e le lasciai tra le radici dell’albero.
E, sinceramente, questo è stato il compito più arduo di tutti, visto che l’ospedale è sotto videosorveglianza!

Wszyscy znamy doskonale cudowny wpływ jaki mają na nas drzewa. Osobiście pracuję z Duchami Drzew już od wielu lat, odbywając podróże szamańskie aby je spotkać, składając im różne oferty w naszym wymiarze i prosząc je o wskazówki i pomoc w uzdrawianiu.

Jedną z pierwszych lekcji, wiele lat temu, które od nich otrzymałam było: „Aby pracować z nami musisz poznać i szanować twoje Święte Drzewo. Jesteś dokładnie taka sama jak my, my czujemy nasze powiązanie z Tobą i dlatego rozmawiamy z Tobą lecz Ty nie zdajesz jeszcze sobie w pełni sprawy, kim tak naprawdę jesteś. Nie znasz do końca jeszcze Twoich korzeni, nie uznajesz w pełni Twoich przodków ani ich nie czcisz. My, Drzewa, wiemy kim jesteśmy, czujemy nasze korzenie i dlatego jesteśmy takie silne i połączone. Dopóki w pełni nie uznasz tych, którzy żyli przed Tobą, nawet w odległych czasach, Twoja więź z nami będzie bardzo ograniczona.”
Wdzięczna za ich poradę i naukę kontynuowałam podróże szamańskie aby nauczyć się więcej, jeszcze więcej i coraz to więcej.
Wiele rzeczy i historii wydarzyło się od tamtego czasu, nadal się zdarzają.

Pragnę tutaj podzielić się z Wami jednąz moich osobistych historii. 

Zdrowie naszej mamy nie jest już tak dobre jak kiedyś. Przeszła w życiu kilka ważnych operacji, miała również i wylew. W tym roku kończy 80 lat.

Pewnego dnia zadzwoniła do mnie siostra z wiadomością, iż odwiozła naszą mamę do szpitala w trybie pilnym.

Wysoka temperatura, wymioty, biegunka.  Diagnoza: Sepsa, prognoza absolutnie nieoptymistyczna. Zorganizowałam wszystko najlepiej jak mogłam, jednakże najbliższy lot do Polski był dopiero dwa dni później. Podczas tych dwóch dni prosiłam moje Duchy Opiekuńcze, aby pozwoliły mi spotkać ją jeszcze w jej fizycznym ciele. Kiedy wreszcie dotarłam do szpitala, Mama spała już od dwóch dni, była wyczerpana, jej ciało było bardzo zmęczone. Byłyśmy w trójkę: ja, moja siostra i jej córka. Dokładnie w tym momencie zrozumiałam, iż miałam do wyboru dwie opcje: mogłam usiąść razem z nimi i mogłyśmy się poddać razem rozpaczy, lub mogłam spróbować coś zrobić. Nie jest nigdy łatwo umknąć rozpaczy, kiedy martwimy się o naszych najbliższych i najdroższych członków rodziny. Powiedziałam, aby broniły wstępu do sali ewentualnym gościom. Nie było czasu na pytania, ani na odpowiedzi, porozmawiamy później.  

Był styczeń, pełnia zimy. Stanęłam obok jej łóżka i spojrzałam przez okno. Krajobraz był biały, wszystko pokryte śniegiem i mój wzrok zatrzymał się na gołym, samotnym drzewie. Połączyłam się z nim i zwróciłam się do niego całym moim sercem: „Widzę twoje piękno, wiem, że odpoczywasz teraz, rozkwitniesz na nowo wiosną. Jesteś taki silny i długowieczny, pomimo, iż teraz wydajesz się nagi. Przykro mi, że ci przeszkadzam w twoim odpoczynku i śnie, pomożesz mi pomóc mojej mamie?” Zamknęłam oczy. Poczułam moją koneksję z drzewem, jego korzenie, odczułam jego energię płynącą wewnątrz pnia od Ziemie w kierunku Wszechświata, poczułam jego życiową siłę. Przeistoczyłam się w drzewo i ja… Poczułam korzenie naszej mamy sięgające moich, poczułam jak jej siła nadal w niej pulsuje. Przeistoczyłyśmy się obie w wiązkę światła. Światła i miłości. Nie było już naszej mamy, nie było już mnie. Nie było już drzewa, ani nas: byliśmy wszyscy jedną wspólną siłą, jednym wspólnym życiem… Pulsowaliśmy unisono, zgodnie z antycznym rytmem serca naszej Matki Ziemi…

Moja siostra powiedziała mi, że stałam tak około pół godziny, a moja siostrzenica widziała dookoła mnie światło. Kto wie… Jedyną rzeczą, którą wiem na pewno jest fakt, że około godziny później nasza mama otworzyła oczy, rozpoznając mnie i pytając się co tu robię. Śmiałyśmy się i płakałyśmy jednocześnie.  

Tydzień później rekonwalescencja dobiegła końca i wróciłyśmy do domu.  

Pragnąć podziękować drzewu za jego pomoc, zaniosłam między jego korzenie kilka ugotowanych na twardo jajek.

I, mówiąc szczerze, to była najtrudniejsza część całej przygody, ponieważ szpital jest monitorowany!

Questo è un invito a tutti voi che sanno meditare oppure fare i viaggi sciamanici. A tutti gli operatori Reiki, Theta Healing e di altre pratiche olistiche. Ci incontreremo mercoledì 26 febbraio alle ore 20 per un’oretta e mezzo circa, per fare due viaggi sciamanici.

Seguendo il ritmo del mio tamburo creeremo il cerchio sacro e protetto e, durante il primo viaggio, ci collegheremo con la nostra Madre Terra ed incontreremo i nostri Insegnanti, Spiriti Alleati, Maestri, Animali Guida e tutti gli Spiriti ed Energie con i quali già lavoriamo abitualmente.

Durante il secondo viaggio – lavoreremo per la massima guarigione della situazione presente in Italia.

Vi spiegherò tutti i dettagli nei primi dieci minuti dell’incontro. Più saremo, più forza avremo!

Vi aspetto su Zoom, ecco i dettagli:

Drumming Circle 26/02/2020

Time: Feb 26, 2020 08:00 PM Rome

Join Zoom Meeting

https://zoom.us/j/2486693714

Meeting ID: 248 669 3714

Possibilità di connettersi via telefono

Dial by your location

       +39 021 241 28 823 Italy

       +39 069 480 6488 Italy

       +39 020 066 7245 Italy

Digitando il meeting ID : 248 669 3714

[Per motivi della privacy, il nome e la foto del cavallo sono stati cambiati].

Tempo fa stavo lavorando con un cavallo di nome Tico. Quasi ogni giorno Tico si feriva (spesso anche appositamente) e stava molto male. La sua famiglia umana era davvero disperata perché, nonostante tutte le cure veterinarie, tutto il loro amore e attenzioni – nulla cambiava. Tico continuava a ferirsi in modo davvero pesante.

Durante il viaggio, dopo aver portato lo Spirito del cavallo nel Cerchio Sacro e dopo aver chiesto di mostrarmi i motivi del suo comportamento vidi subito una corda energetica e, seguendola, fui letteralmente catapultata in un passato molto lontano su un’isola. Sapevo che era un’isola, non sapevo dove. Seguendo sempre la corda mi trovai davanti ad una scena: un branco di bellissimi cavalli (fisicamente un po’ più piccoli di quelli che comunemente conosciamo) sdraiato per terra, coperto da una cenere grigia, alcuni ancora vivi, ma tantissimi morti. La corda finiva proprio dentro la scena davanti ai miei occhi. Mi è arrivato il messaggio del cavallo: “Vedi? Come posso stare bene io, visto che i miei fratelli e sorelle soffrono? Io faccio parte di questo branco, è la mia tribù, se soffriamo – soffriamo tutti. Ecco perché mi ferisco. Io sono uno di loro.”

Mi rivolsi ai miei Spiriti Guida per la soluzione. Si misero subito all’azione riportando gli spiriti dei cavalli defunti alla Fonte e tagliando la corda dannosa che univa Tico a loro, lasciando solo quelle della sua appartenenza.

Tornati nel Cerchio da dove siamo partiti abbiamo recuperato i pezzi dell’anima di Tico.

Dopo aver descritto il viaggio alle persone sono rimasta quasi senza parola: Tico è un cavallo islandese e quello che mi ha fatto vedere erano i cavalli in Islanda morti dopo un’eruzione vulcanica!, Tico era collegato ai suoi antenati (come lo siamo tutti noi) che nemmeno conosceva, riflettendo il loro trauma nella sua vita presente!

Quello che conta è che un paio di giorni più tardi Tico ha cominciato a rispondere bene alle medicine e non si ferisce più!

[W ramach ochrony danych osobowych, imię i zdjęcie konia zostało zmienione].

Jakiś czas temu pracowałam z koniem o imieniu Tico. Na wstępie pragnę zaznaczyć iż nie widziałam nigdy jego zdjęcia i jedyne co o nim wiedziałam to to, że prawie codziennie Tico ranił się (często robił to celowo), jego stan fizyczny był naprawdę ciężki. Rodzina Tico była zrozpaczona, ponieważ, pomimo wszystkich terapii weterynaryjnych, pomimo całej miłości i troski, którą był otaczany – sytuacja pozostawała bez zmian. Tico nadal zadawał sobie rany, czasami nawet bardzo poważne.

Podczas podróży szamańskiej, poprosiłam moich Przewodników aby pokazali mi przyczyny jego zachowania. Ujrzałam prawie natychmiast energetyczną linię, która zaprowadziła mnie bardzo daleko, na nieznaną mi wyspę i w bardzo odległa przeszłość. Nie miałam pojęcia co to za wyspa. Idąc dalej wzdłuż linii ujrzałam następującą scenę: ogromne stado prześlicznych koni (fizycznie różniących się od tych, które znamy) leżało na ziemi, wszystkie konie pokryte były szarym popiołem. W tym momencie usłyszałam moich Przewodników (to jest popiół wulkaniczny). Cały krajobraz był w szarych i stalowych odcieniach, kilka koni było jeszcze żywych, lecz wiele, niestety, już nie. Linia kończyła się w samym środku sceny. Usłyszałam, jak Tico do mnie mówi: „Widzisz? Jak mogę czuć się dobrze, skoro moi bracia i siostry cierpią? To jest moje stado, moje plemię, ja do niego należę, jeśli cierpimy – cierpimy wszyscy. Oto dlaczego się ranię, ja jestem jednym z nich.”

Zwróciłam się do moich Przewodników o pomoc, którzy zabrali się od razu „do dzieła”, odprowadzając dusze zmarłych koni do domu i odcinając niepotrzebną już linię energetyczną i pozostawiając wyłącznie te przydatne.

Po powrocie do Kręgu, w którym pozostawiliśmy Tico odcięliśmy drugi koniec liny i odszukaliśmy zagubione elementy jego duszy.

Opisując całą podróż ludziom, nadeszła moja kolej na zdziwienie: Tico należy do rasy koni islandzkich (krótki opis tej rasy TUTAJ), stąd też te różnice fizyczne, które dostrzegłam, a Tico pokazał mi swoich przodków w Islandii, którzy zginęli w wyniku wybuchu wulkanu! Tico był nadal połączony ze swoimi przodkami (jak i my wszyscy), których nawet nie znal i odzwierciedlał i dramat w swoim obecnym życiu!

Najpiękniejszy w tej historii jest fakt, iż kilka dni po naszej wspólnej podróży Tico zaczął dobrze odpowiadać na wszystkie kuracje i przestał się ranić!